Dźwiękonaśladowcze pokazywanie części ciała

Prosta rymowanka z pokazywaniem wspiera u malucha poznawanie schematu własnego ciała oraz koordynację ruchową. Dzięki niej dziecko uczy się nazywać i pokazywać części własnego ciała — poznaje siebie, poszerza zasób słownictwa, ćwiczy wymowę i utrwala proste rymy (rytm mowy). Jest to dobra zabawa zarówno na etapie wspierania rozwoju i mowy dziecka, jak i podczas terapii dyslalii lub ORM. 

Maluszek i starszak odrobinę może się przy tym wierszyku poruszać — proste ćwiczenia zgodnie z tekstem. Wsłuchiwanie się w słowa i postępowanie zgodnie z nimi, to dobre ćwiczenie koncentracji. Werbalizowane zabawy oparte na wyrazach dźwiękonaśladowczych odgrywają ogólnie ważną rolę w kształtowaniu mowy dzieci. Ćwiczą aparat artykulacyjny i doskonalą podstawowe dźwięki mowy.

Wiek dziecka: od 12 m.ż.

Rączki robią klap, klap, klap

Rączki robią klap, klap, klap.    (klaszczemy)
nóżki robią tup, tup, tup.         (tupiemy)
Tutaj swoją główkę mam          (pokazujemy głowę)
i po brzuszku bam, bam, bam.  (klepiemy się po brzuchu)
Buźka robi am, am, am,           (otwieramy i zamykamy buzię)
oczka patrzą tu i tam,              (w miarę możliwości: ruch samych oczu raz w
                                                lewo, raz w prawo lub ruch głową)
tutaj swoje uszka mam            (pokazanie uszu)
i na nosku sobie gram.             (pukanie paluszkami w nos lub gest grania na                                                      nosie)

Początkowo to rodzic recytuje cały wierszyk i uczy dziecko pokazywania. Im starszy maluch, tym więcej można od niego wymagać, dlatego na kolejnym etapie to dziecko uzupełnia każdy wers, do gestu dokładając: „klap, klap, klap”, „tup, tup, tup”. Na późniejszym etapie rymowankę połączoną z gestami można traktować jako rozgrzewkę do głównych ćwiczeń lub poranną gimnastykę.